Zamek Książąt Mazowieckich w Rawie Mazowieckiej

Dodane

2021-05-27

Wszystkich odwiedzających Rawę Mazowiecką już przy samym wjeździe do miasta wita dostojna sylwetka baszty Zamku Książąt Mazowieckich.

Zamek wzniesiony został w II połowie XIV wieku jako najbardziej wysunięta na południowy-zachód warownia Mazowsza, usytuowany w bagnistych widłach rzek Rawki i Rylki, na ważnym szlaku handlowym z Pomorza na Ruś.

* Zniszczony w czasie pożaru w 1507 roku, został odbudowany w I ćwierci XVI w., przy czym dodano wówczas nowe elementy wystroju.
W obliczu rozwoju sztuki wojennej zamek utracił znaczenie warowni trudnej do zdobycia i stał się miejscem “odosobnienia” dla co znamienitszych więźniów. M. in. więziono w Rawie: Krzysztofa Meklemburskiego – koadiutora arcybiskupa Rygi, Karola Gyllenhielma – syna króla Szwecji Karola IX, Jakuba Pontusa de la Gardie – wodza szwedzkiego, Iwana Podkowę – samozwańczego hospodara mołdawskiego. (*Muzeum Ziemi Rawskiej)

Za sprawą króla Zygmunta Augusta od 1569 roku na rawskim zamku był składany i przechowywany podatek kwarciany (ustanowiony w 1563 r.), odbierany ze starostw i królewszczyzn, a przeznaczony na wojsko koronne.
Od XVII wieku zamek chylił się ku ruinie. Zniszczenie zapoczątkowały wojska szwedzkie w czasie „potopu”. Częściowa odbudowa w II połowie XVIII wieku przez starostę rawskiego Franciszka Lanckorońskiego nie powstrzymała procesu upadku. Celowe jego zniszczenie, zapoczątkowane w czasie wojny polsko-rosyjskiej pod koniec XVIII wieku, kontynuowali Prusacy, władający miastem na przełomie XVIII i XIX wieku. Po II wojnie światowej rozpoczęto prace konserwatorskie. W latach 1954-1958 odsłonięto zarys fundamentów, zrekonstruowano fragment murów kurtynowych i ośmioboczną basztę, w której prezentowane są ekspozycje archeologiczne i historyczne.

Zamek rawski, tutaj ponoć straszy...

Z Zamkiem Książąt Mazowieckich wiąże się ciekawa historia przekazywana od pokoleń o księżniczce Ludmile, która za rzekomą zdradę została z rozkazu męża zamurowana w zamku. Podobno jej duch błąka się do obecnych czasów. Motyw ten wykorzystał sam William Szekspir w jednym ze swych dzieł - „Zimowej opowieści”.